Στέλιος Νικ.Γαβαλάς Stelios Nik.Gavalas

Σαν μπορέσεις να σκεφτείς "έξω απ το κουτί" θα δεις συντηρητικούς αριστερούς, προοδευτικούς δεξιούς, στις αλλαγές φοβισμένους, στενόμυαλους, έρποντες καιροσκόπους. Θα δεις ανάγκες & ευκαιρίες.
Το αληθινά καινούργιο χωρεί λάθη, όμως θέλει φαντασία και κόπο.H εξέλιξη είναι δύσκολη γέννα,θέλει επιμονή, προσήλωση στο στόχο.
Τίποτα μαγικότερο της ηδονής, της σύνθεσης της δημιουργίας, της γλύκας, της μυρωδιάς του νέου. Την άνοιξη της ελπίδας .

3 Σεπ 2017

Στον Κυριάκο Κουτάκη που ο εισβολέας έκαμψε.


Αρχηγέ,

Ήταν Δευτέρα μεσημέρι, ακόμα δεν είχα συντονιστεί στου Ρέθυμνου τη συχνότητα, φρεσκοφερμένος, σε συναντώ  με το σιέλ Vespaκι. Σταματάς να με καλωσορίσεις και να μάθεις νέα μου. Στην όψη δείχνεις να αντέχεις στωικά τα ανίατο μαρτύριο μα φανερά αποκαμωμένος στη ψυχή. 
Δεν κατάφερα να περάσω από το σπίτι τούτη τη φορά. Η Άννα, που σ έβλεπε  τακτικότερα, μου λέγε  τη ρουτίνα σου, ίσαμε το πρωί σήμερα, που στην εντατική, από χτες (23/8), πάλευες  τον  κερατά τον εισβολέα που σε κρούβει. Χαίρομαι  που σ αποχαιρέτησα όρθιο.

Την πρώτη μάχη της επάρατου την κέρδισες  με κόπο, παλληκαρήσια. Όλα έδειχναν ιστορία, όταν ύπουλα ξανατρύπωσε ο εισβολέας, για να σε αποκαρδιώσει, λυγίσει φανερά.

Θυμάμαι, γύρω στο  ’76-‘77, όταν τα λυκόπουλα της  2ης αγέλης  μας μάζευες , παλιός πρόσκοπος, αγέρωχος  νέος βαθμοφόρος, κομψός πιτσιρικάς, όπως πάντα,  με την σένια τσακισμένη  στολή. 
Ούτε δυο χρόνια μετά, στα βιαστικά, βρίσκομαι μικρός, στο πόδι σου στα μικρά, με σένα στο Βέλγιο για σπουδές, ν αλληλογραφούμε, να σου στέλνω αναφορά, να μου στέλνεις κουράγιο, να τα καταφέρω με τα  λυκόπουλα, που στο δρόμο, αυγάτισαν στα 40 στο κύκλο της  αγέλης.
Ο χρόνος σαν σε γύρισε ορεξάτο,ξαναβάλαμε όλοι μαζί  μπροστά, τον προσκοπισμό στην πόλη που είχε λαχανιάσει τα χρόνια πίσω .

Στα κατοπινά της νιότης τα χρόνια, με το δικό σου ρωμαλέο αυτοκινητάκι , όλους μας γυρόφερνες  στη βόλτα, όπου η ψυχή μας έκανε γούστο, μπροστάρης πάλι στις πρώτες περπατησιές  μας, στο Ρέθυμνο που ξυπνούσε το ΄80 κι άναβε διάπλατα τα φώτα στην εξέλιξή του και  δικής  μας.

Συνέβαλες καταλυτικά, με το ταλέντο, τον ακάματο εθελοντισμό σου,  να γιγαντωθεί, να λάμψει η προσκοπική ιδέα στο Ρέθυμνο, αποτελώντας σύμβολο-ρεκλάμα της, γαλουχώντας  γενεές με  χαρούμενους νέους ακόλουθους, τα παιδιά μας, με τους παλαιότερους  κοινωνούς –συνοδοιπόρους  στις δράσεις σου. 

Πρόσκοπος πάντα  στη ζωή, μπροστά του σκοπού, έσω έτοιμος  σ ότι  κι αν σου ανατέθηκε.
Είναι βέβαιο, πως η πεζή Ρεθυμνιακή καθημερινότητα σ αναζήτησε γοερά, όταν η καρικατούρα  της  αδούλευτης δημοσιοϋπαλληλικής κινητικότητας  σε  ξέβρασε  παράλογα, σε  άλλο άσχετο πόστο.
Το «… Τεχνική υπηρεσία Ρεθύμνου καλημέρα σας …» σίγησε, αφήνοντας,  εκτός από την  πίκρα σου, το κενό του μοναδικού, αθόρυβου, λιτού, άμεσου  τρόπου σου να κινητοποιείς συστηματικά το δημοτικό σύστημα, υπέρ και για το δημότη, σ όποιο μικρό ή μεγάλο θέμα έφτανε στα χέρια σου, δημιουργώντας καθημερινή προστιθέμενη αξία για όλους.

Κι όμως !  μοναξιά στη ψυχή σου ασυμβίβαστε, ρομαντικέ ντεληκανή! καλέ φίλε Κυριάκο  ! 
Σαν να πρόσμενες  ν αλλάξει ο χρησμός  της ταλαιπώριας, να συναντηθείς  με τις επιθυμίες σου. Σαν να γύρευες  με μανία την αλληλεπίδραση του καλού, που απλόχερα πρόσφερες, που σπανίζει στο καιρό μας . Ασυναίσθητα μου έρχεται  να  φωνάξω  παράλογα … ΚΡΑΤΗΣΟΥ  ΑΡΧΗΓΕ!  Λες και τον εισβολέα κάμπτουν  ηρωισμοί.

Θυμήσου όπου πας, στιγμές χαράς,στιγμές χαράς μαζί με μας, στον κύκλο της πυράς
Τα πουλιά τραγουδούν μαζί μας,παιζουν τ άσστρα ,με το φως,την πρωινή την προσευχή μας χαιρόταν κι ο Θεός
Περιπέτειες ωραίες, αναμνήσεις ζωηρές,ονείρου σκιές, φιλίες νέες,αγνές,χρυσές,γερές
Θυμήσου όπου πας, στιγμές χαράς,στιγμές χαράς μαζί με μας, στον κύκλο της πυράς.

Ο αρχηγός ( ο Πολικός ) αναχωρεί από τη πυρά !   
Λήξη  πυράς – Κατάκλιση !                                                       
Στο καλό Αρχηγέ ! Να χεις την ένια μας εκεί !


Στέλιος Νικ.Γαβαλάς                 
3 Σεπ  2017 

ΥΓ
Γράφτηκε στις 24/8/17 τη μέρα που έκλαψα,αποχαιρετώντας σε
Τον πάλεψες τον άτιμο, 8 μέρες ακόμη.
Φωτογραφικό αρχείο Αντώνη Καλοτεράκη, Μιχάλη Λαγουδάκη.

Η νεκρώσιμη ακολουθία θα είναι τη Δευτ 4 Σεπ 2017 
στις 5.00μμ στους 4 Μάρτυρες.
Η σωρός του θα είναι στην εκκλησία από τις 3.00μμ

16 Απρ 2017

Της Πασχαλιάς ο γύρος

Ο καφές στο ζαχαροπλαστείο της Mona Lisa στη παλιά πόλη του Ρεθύμνου, το πρωί της Πασχαλιάς είναι καθιερωμένος. 



Ειδικά αν τον συνοδεύει η δημοτική φιλαρμονική παιανίζοντας χαρμόσυνα τη 2η Ανάσταση του Ναού της Κυρίας των Αγγέλων. 

Ο Σκαρτσίλης της Mona Lisa απορρημένος με κοιτά, να πιάνω με τα λάστιχα στην πίσω σέλα τις τούρτες του, βέβαιος πως δεν θ αποσώσουνε στον προορισμό τους σώες. Αντε να του εξηγώ πως δεν υπάρχει μακριά, ούτε για τις τούρτες, ούτε για διψασμένους για περιήγηση στη πατρώα γη, στις μυρωδιές της Άνοιξης. 

Οι σούβλες δεν μύρισαν ακόμα. 

Ανηφορίζω νότια τ Αρμενοφάραγγο, 

διασχίζω τον Αρμό για τον Άγιο Βασίλη 

σαν 16χρονος στη πρώτη του δίκυκλη 

απόδραση. 

                                                                          Πάνω: Βόρεια ο Νικηφ. Φωκάς κ το Κρητικό πέλαγος (Κάστελος, Ρέθυμνο)



Αριστερα & Κάτω: Εμπρος (δυτικά) η κοιλάδα της μινωικής Λάππας. Επισκοπή, Ρούστικα, Κούφη, Καρωτή, Αρχοντική, Αργυρούπολη






Κάτω: Στο βάθος (Β) Ο Αγ. Ανδρέας κ η Γωνιά





Κάτω: Κάστελος-Βαρσαμόνερο-Αγ Ανδρέας. Μια μαγική στράτα

Αργότερα επιστρέφω στο δυτικό Ρέθυμνο 

κατεβαίνοντας και ανεβαίνοντας από τον 

Κάστελο στο Βαρσαμόνερο μέσα στις 

δρυάδες, τα πρινάρια, τις χαρουπιές. 

Ομορφιά ανοιξιάτικη, λιόλουστη τούτη η 

στράτα, αγαπημένη.

Ανάβαση Κέδρους από τον Αγιοβασιλιώτικο σρόμο δυτικά 

Το μεσημέρι με βρίσκει ν ανηφορίζω το Κέδρος από τ Αγιοβασιλιώτικα

Ο γερμανός σκαρφαλώνει σβέλτα με 4η στο σασμάν, σ ολάνθιστες πλαγιές και μαγεμένα γκρέμια. 

Ακολουθεί τις κίτρινες ασφαλτολωρίδες, που θυμίζουν τη χειμωνιάτικη αγριάδα του περάσματος, που αγαπά τα χιόνια. 

Στον αυχένα στα 850μ ξεπροβάλει το Κέδρινο πλάτωμα, τση γιους ο κάμπος, τ αρχαίο βοσκοτόπι της Συβρίτου, πράσινος τροφός τ Αμαριού. 

Ζυγώνω το Γερακάρι που γιορτάζει, κατηφορίζω προς το Μέρωνα να βουτήξω στ Αμάρι, στο στρωμένο τραπέζι, στ αντικρυστά και τις σούβλες.Σαν η κρεπάλη κοπάζει, αντιγυρνώ με τον ήλιο να φτάνει στη δύση. 

Δεξιά: Δυτική όψη του Βρύσινα 




Κάτω: Ο Αρμός με τους Αρμένους (Λήψη από Υστερομινωικό νεκροταφείο.

Στους Αρμένους απόγευμα πια κοντοστάθηκα, όπως πάντα, στο τέλος της φιλόξενης πασχαλιάτικης βόλτας.

Του παπά ο σκύλος δεν έχει στεμό. Γυρίζει πέρα δώθε, κουνά την ουρά του και καλοτρώει ότι τονε φιλέψουνε. 

Και του χρόνου γεροί, τις στράτες να πιάνουμε, ζωή να γεμίζουμε


2 Φεβ 2017

Καλό δρόμο Βαγγέλη! Έμεινες λίγο...μα ολοζώντανα!


Από το αρχείο του ιδίου στο Facebook
Βαγγέλη,

βλέπω ότι σ αποχαιρετούν για το μεγάλο ταξίδι κι αποσβολώνομαι.
Αλήθεια, ακόμα ελπίζω να είναι από τις συνηθισμένες σου τρελές πλάκες, που τίναζαν την αδρεναλίνη των γύρω σου στον αέρα, για να λυθούν αμέσως μετά σε τρανταχτά γέλια.

Παρακαλώ να βρω, νυχτιάτικα στο τηλέφωνο, κάποιον να μου πει ότι γουστάρισες να μας χώσεις σε γιαλαντζί θλίψη, για να κάνεις χάζι τις φάτσες μας, εμπρός στην απώλειά σου.

Αρνούμαι (μαζί με πολλούς) να κλάψω, να στεναχωρηθώ, να μουτρώσω.
Πως άλλωστε. Αφού η επαφή, η σχέση μαζί σου προμήνυε μόνο γέλιο (συχνά και τρόμο), χαρά, παιδική ανεμελιά που οι περισσότεροι τη μυρίζαμε σαν βάλσαμο.

Ξέρω ότι τελευταία η τύχη σου μετρίασε το χαμόγελο από την έλλειψη ν αναμετριέσαι με τη γλύκα του βυθού, το μεγαλείο του βουνού, την γεύση της φύσης, του τοπίου, που ήξερες να ζεις στ όριο.

Μοιράστηκες μαζί μας, απίστευτες φυσικές ομορφιές, μοναδικά τοπία, θεραπευτικές εικόνες της μεγαλονήσου που μας γέννησε, σαν το μικρό σκανταλιάρη που θέλει παρέα για να γευτεί ότι αληθινά ωραιότερο ξεπροβάλει στο αιγαίο του νότου,στου λυβικού τις άκρες.
Από το αρχείο του ιδίου στο Facebook

Τίποτα απ όσα καταπιανόσουν δεν γίνονταν παρά με μεράκι, αγάπη και ατέλειωτο πάθος.
Μας μύησες σωστά, πολλά χρόνια πριν, μέσα από του μαγαζιού σου τη πραμάτεια, πως να μην κρυώνει, να μην ιδρώνει το κορμί μας. Πως να δροσίζεται στη κάψα, πως να ζεσταίνεται στ αγιάζι και στ απόι.


Nα ξέρεις πως δεν θα φύγεις από το μυαλό μας, γιατί όπου και να τσαντιρώνουμε ή ξωμένουμε, στο χιονιά ή τη κάψα, στις ακροθαλασσιές ή τις ραχούλες, όλο και θα κοιτάμε πίσω μας μην εισβάλεις ξαφνικά, ν ανακατώσεις ότι γαληνεύει.

Θα ακούμε πάντα καθησυχαστικά τις οδηγίες σου ότι ο δρόμος είναι φίνος αμαξωτός και αυτός θα είναι βρικολακιασμένος στα γκρέμνα, στις πέτρες, στα κατάβαθα νεροπάρματα, στη λασπούρα. Στο τέλος θα γελάμε τρομαριασμένοι, κατάκοποι μα ερωτευμένοι, εξαγνισμένοι για τις καβάτζες που μας έμπλεξες να γνωρίσουμε.

Η θύμηση σου θα φέρνει φαρδύ χαμόγελο κάθε που θα φτάνει στ αυτιά μας ο πριονωτός θόρυβος του ΚΤΜ, ο στακάτη βαβούρα του ΤΤ600 ... κι ας κατουριόμαστε για τις πέτρες που θα πετάγονται στα κράνη μας.

Θα σαι πάντα ψηλά, να αγναντεύεις μαζί μας τον ήλιο, να βασιλεύει στο δρόμο για τ Αμουτσερά, πάνω από την Ανώπολη.

Καλή στραθιά τρελλοπαντιέρα. Έμεινες λίγο...  μα ολοζώντανα.