Όταν η #Καίτη ανακατεύει τη τράπουλα ....

Το Γενάρη του ’12, ακούω τη Βίκυ Βελλοπούλου, να επεξεργάζεται ακούσματα από τη Καίτη Γαρμπή.

Ομολογώ, πως δεν είμαι από αυτούς που διασκεδάζουν στις πίστες ,δεν είμαι μέρος κάποιου fun club, δεν σιγοτραγουδώ στοίχους του Φοίβου, με τους οποίους Ελληνίδες καλλονές  τραγουδίστριες διασκεδάζουν το κοινό τους, στα μαγαζιά της παραλίας και της Πειραιώς.

Μάλλον αποκαρδιωτικά σχολίασα στη Βίκυ, πως το concept για την καθ όλα συμπαθή αλλά και γοητευτικότατη  Καίτη,  να τραγουδήσει στο cinema, απέναντι σε κοινό, με μόνη συνοδεία την ορχήστρα, σε άλλο ρεπερτόριο, χωρίς ποτό και στροφές στη πίστα, μάλλον ήταν από υπερβολικό έως ουτοπικό.

Τη Παρασκευή 12 Οκτ ΄12, βρέθηκα στο ODEON Kosmopolis, να παρακολουθήσω την εναλλακτική αυτή δουλειά της Καίτης Γαρμπή, περισσότερο ομολογώ από περιέργεια.

Μια ιστορία αγάπης ξεκινά, να ξετυλίγεται στα λευκά, στην μεγάλη οθόνη, που η Καίτη εξιστορεί γλυκά κι απέριττα στο τραγούδι της, φέρνει στο θεατή όμορφα, ζεστά συναισθήματα.

Οι εικόνες της Βίκης Βελλοπούλου, που προβάλλονται, σε μαγνητίζουν γεμάτες ελληνικό ήλιο, θάλασσα, χρώμα, φως που συνοδεύουν τη μεταμόρφωση της Καίτης που «βγάζει» μιαν άλλη φωνή, μελωδία ταξιδιού αναζήτησης, φωνή οφειλής μιας  ερμηνεύτριας, όχι μόνο προς το κοινό της, αλλά και προς όλους εκείνους που στερεοτυπικά την κατατάσουν σ ένα συγκεκριμένο ύφος-είδος τραγουδιού.

Το νερό που κτυπά και ξεπλένει στις ακτές του αιγαίου και το φώς που λούζει άπλετα τον νησιωτικό ουρανό,η αττική ανατολή και δύση, κυρίαρχα στην εικόνα, που προς στιγμήν δεσπόζουν της ερμηνεύτριας αλλά συνάμα τη γειώνουν θεραπευτικά, την αναβαπτίζουν, εξαγνίζουν και μεταφέρουν στις καινούργιες τις μουσικές αναζητήσεις.

Το νερό που ξεπλένουν οι υαλοκαθαριστήρες και ξεκαθαρίζουν,μετά από νοσταλγικές αναπολήσεις στα παλιά, γεννώντας και εξελίσσοντας το ελπιδοφόρο, το καινούργιο.

Σε λίγο το ταξίδι της εικόνας συνοδεύει το τραγούδι στο σήμερα, σεμνά κι αληθινά, στην Ελλάδα της κρίσης,της θλίψης και της σύγκρουσης, μα χωρίς ούτε στιγμή να χάσουν την ελπιδοφόρα τους χροιά.

Στο δεύτερο μέρος η Καίτη Γαρμπή οδοιπορεί τη φωνή της, στα ακούσματα του παλιού ελληνικού κινηματογράφου του Χατζηδάκη,της Μελίνας, της Μοσχολιού, της Μαρινέλας

και παράγει εξαιρετικές ερμηνίες, που αποκαλύπτουν ένα ταλέντο που προχωρά υποσχόμενο πολλά καινούργια,αισθαντικά φωνητικά ταξίδια.

Η ενορχήστρωση του Ματί Παλαιολόγου επενδύει εξαιρετικά τη προσπάθεια. Επίσης ένα απίθανο σαξόφωνο κι ένα μπουζούκι που ακούμπησε αρκετά μέσα στη καρδιά μας.

Δεν υπερβάλω,ούτε χειροκρότησα από ευγένεια ή αβροφροσύνη.

Ο σκεπτικισμός και η περιέργεια μου, εξελίχθηκαν σε θαυμασμό αυτών που τολμούν, πειραματίζονται, μεταλλάσσονται και παράγουν, όχι εμπορικές σαπουνόπερες, αλλά άποψη που οδηγεί και εκπαιδεύει το κοινό, σε νέο προσιτό,ποιοτικό θέαμα. 

Αφιερώστε μια Παρασκευή ή ένα Σάββατο σας, από τις 11.00μμ στις 2.00πμ, 15 ευρώ εισιτήριο και θα φύγετε χαμογελώντας.

14 Οκτ 2012